miércoles, 20 de agosto de 2008

CONSTERNADOS, RABIOSOS



No se me ocurre nada que decir. Estoy consternada. Esta noche iba a hacer una entrada de coña de las mías pero la verdad es que no estoy de humor. Es demasiado doloroso lo que ha pasado. Son demasiados corazones los que se han detenido a las 14´36h de hoy. Son demasiadas personas destrozadas las que han tenido que llamar al 800 400 200 durante la tarde negra de este 20 de agosto.

Pienso en la gente que viajaba en ese avión, en los que de golpe han dejado este mundo sin esperárselo, en los que están heridos y se salvarán (en algunos casos no sé qué es peor: morir o vivir) y, sobre todo, en sus familiares y se me hiela la sangre en las venas. Lo peor no es ser una de las personas que va en el avión, lo peor es ser la madre, el padre, el hermano que se queda en tierra agitando el pañuelo sin saber que se está despidiendo para siempre. No quisiera estar en su lugar esta noche ni los días que se aproximan como una amenaza, como agujas que se clavan en la carne, ni ninguno de los días del resto de sus perras vidas.

Y que no me vengan conque Dios existe y los acogerá en su seno y toda esa sarta de estupideces. Viendo hechos como el que ha sucedido hoy me doy cuenta de que Dios no existe, de que es un puto embuste, y si existe es un desgraciado y por mí puede irse a la mierda. ¿Me estáis oyendo, queridos curitas de la Iglesia Católica? ¡A la mierda se va! Porque para lo que nos ayuda mejor que no exista. Metía yo ahora a Jesucristo, a los doce Apóstoles, a María Magdalena y a su puta madre en un avión y le pegaba fuego. ¡Pero no gritéis, si vais a ir al Paraíso!

Mira, la única buena noticia (si es que hay alguna) es que ETA y AlQaeda no hayan tenido nada que ver en esto, menos mal, porque ya sería para matarlos.




Joder, qué sofoco tengo.



34 comentarios:

Mafalda dijo...

no me gustaría estar en la piel de los familiares de las personas que viajaban en ese avión: desinformados durante la mayoría del tiempo, con un hilo de esperanza hasta el último momento, que por desgracia se ha ido desvaneciendo para cada uno de ellos a medida que pasaban los eternos segundos..... En casos de shock como éstos siempre te viene a la retina el último adiós que le diste a la persona que despedías, con la impotencia y rabia de no haber sabido que era un adiós para siempre. Cuántos sueños, cuántos proyectos, cuánta vida se ha calcinado entre los amasijos de hierro. Es igual que no haya sido Eta o Al Qaeda, ha sido una putada del destino, de la vida, o de lo que quieras. Ojalá no pasen más estas cosas porque hace replantearte de otra forma la vida. Hoy estamos, pero mañana...quizás ya no. A diferencia de tí, yo estoy hoy muy enfadada con Dios, pero sigo creyendo en Él, necesito creer en Alguien, en momentos de desesperación y de dolor. Mi más sentido pésame a todos los afectados por esta tragedia. besitos guapa y no estés enfadada, ya no sirve de nada.

Casandra dijo...

MAFALDA: Desde luego, menudo día más triste, neni. Me he hinchado a llorar esta tarde, te lo juro, ¡es que me parece tan injusto y tan cruel! ¡Y es tanta impotencia la que se siente! Y también pienso en los equipos de bomberos y enfermeros, que imagínate el percal que tienen. Decía el responsable de esos equipos (no sé si lo has visto) que sus miembros también tienen que ser asistidos por psicólogos porque por muy preparados que estén nadie sabe cómo enfrentarse a semejante espectáculo de dolor.
Dicen que han mandado psicólogos para las familias, pero yo creo que lo que hace falta a los familiares es un psiquiatra que les pinche VALIUM a saco y que se despierten dentro de unos meses, porque los días que les esperan van a ser terribles. Pobre gente, por Dios. Jo, es que no puedo evitar sentir esta ira, Mafalda, estoy de una mala leche impresionante.
Un besito, guapa. Y gracias por tus palabras

Anónimo dijo...

Cuando pasan estas cosas es inevitable no pensar en los familiares y amigos de las personas de los accidentes y hundirse. Opino parecido a Mafalda con respecto a Dios y demas.
Muchos besos! y esperemos que la cifra de fallecidos sea la mas baja

Casandra dijo...

NICE NAIVE: Uf, Nice, yo es que he flipado cuando primero han dicho 2 muertos, luego 17, luego 50, luego 100 y luego 146. Ha ido subiendo el número a saco, se me pone la carne de gallina. No veas las caras de mi madre y mías cómo iban cambiando. Qué triste, joder. A ver si como tú dices el número no aumenta. Ya veremos qué pasa con los heridos.
A mí estas cosas me decepcionan mucho y me hacen tenerle mucho asco a Dios, Nice, es más fuerte que yo esta sensación de mala uva.
Un besito, solete

sab dijo...

Oh, corazona. No sabès lo que lo sentimos nsotros desde mi paìs tb.

Cuando ocurre una tragedia asì nos quedamos muy acongojados, muy angustiados, es fatal y te entiendo mucho.

Fuerzas!!!


Besos enormes, enormes!




Sa!

Casandra dijo...

MY MAGAZINE: Lo se, nenita, se que lo lamentais mucho y que vuestro corazon esta con nosotros. Es que desde luego menuda tragedia horrible, es incluso dificil de creer que haya sucedido. Muchas gracias por tus animos. Un beso enorme, amiga

X dijo...

Uf, nena, vaya ataque de crisis de fe. Y eso que es en frío. Espero que te arrepientas de lo escrito con el paso de las horas, sería buena señal, y esto te lo digo paternalmente, que conste. ;-)

maba dijo...

no puedo ni imaginarme el dolor, ni acercarme a lo que se puede sentir..y espero, egoistamente, no tener que hacerlo nunca...

en cuanto a tu crisis de fe como dice X..yo es que no creo que Dios tenga nada que ver en esto... cuando pasan cosas buenas tampoco le damos las gracias por qué hay que culparlo siempre de las malas???? e independientemente de lo que digan los curitas...a mucha gente le reconforta saber que hay un Paraíso, un más allá o que Dios les acogerá en su seno...a ti no, por supuesto (y a mí con la muerte, no me reconforta nada pero entiendo que muchas veces es una ayuda creer)

un beso, guapa

Martha dijo...

En fin, guapa ¿Qué puedo decir que no hayas dicho tu ya? Ha sido una tragedia horrible que repercutirá en la vida de todos esos familiares y amigos que dieron un último adios sin saberlo y se han quedado aquí, sin esa persona...

En cuanto a "tu crisis de fe", como X lo ha denominado...bueno, pienso como Maba. No creo que Dios tenga nada que ver en estas cosas, porque como ella bien dice, cuando pasan cosas buenas nadie se acuerda de Él ni le da las gracias...solo se le maldice y se le echa la culpa de lo malo. Con esto no te estoy diciendo que yo sea medio monja o algo así...solo que creer en Dios, tener fe, es una ayuda muy importante y nada desdeñable para mucha gente, que llegan a ser capaces de seguir adelante gracias a esa fe...

Bueno guapa, sólo una cosa más...no estés enfadada, ni rabiosa. A fin de cuentas, de poco va a servir...

Muchísimos besitos y un abrazo muy fuerte!

Aliena dijo...

Debe de haber muy pocas cosas peores en la vida que estar esperando a saber si tus seres queridos son de los pocos que han logrado sobrevivir... de hecho casi que ni pocas, no puedo imaginarme nada peor. Se me puso la carne de gallina ayer cuando lo vi y aún sigue...

Anónimo dijo...

Es que al cabo del día escucha una tantas desgracias que al final creemos estar anestesiados, pero cuando un hecho te toca de más cerca parece que nos llegue con más fuerza.
Yo tengo un amigo que va constantemente de Canarias a Madrid y le he enviado un mail preocupada como una madre. Todavía no me ha respondido, pero no creo que le haya pasado nada. No quiero llamarle por teléfono para esto para no resultar patética.
No somos nada.
Besitos

Cyrano dijo...

Ciao Cas,me sumo a la consternación que tod@s experimentamos ayer ante este mas que doloroso suceso.Impotencia y una pregunta es lo que siempre experimento en estos casos ¿POR QUE? siempre queda sin respuesta,humana,divina o religiosa.Un dia negro.Sobre creencias,cada quien se agarre a aquello que sienta.
La perra vida,para desgracia o fortuna siempre sigue adelante...

Mattie dijo...

Hola a todos, la vida es asi y no tenemos mas remedio que seguir pa´lante, muchos besos.

Angie dijo...

Es una noticia terrible, yo también me he quedado helada, además sabiendo la de cantidad de aviones spanair que yo, toda mi familia y amigos hemos cogido durante años para veranear en las islas.

Creo que a la compañia se le va a caer el pelo, y creo que me alegro. Hace 6 meses una de mis hermanas tuvo una experiencia "casi" de muerte en un avión de spanair. Me contó que jamás había pasado tanto miedo en un avión, la gente gritando y rezando. Todo por una mala maniobra del piloto.

Y con esto no quiero decir que el error haya sido humano, pero todo se verá. ¿Por qué tuvo que salir si había una avería? ¿Por qué no les cambiaron de avión? ¿Acaso da confianza una compañía que acaba de despedir a 12.000 empleados y que está en suspensión de pagos...?

Sobre tu crisis de fe, estoy de acuerdo con maba y con martha... pero entiendo tu rabia.

Un beso.

Anónimo dijo...

Cuantísima razón tienes... una amiga mía y además bloguera, tuvo un accidente de avión hace tiempo, supongo que la noticia le habrá hecho recordar malos tiempos...
No quiero ni imaginar como estará la familia de esas personas. Es increíble todo lo que pasa...

Un besote

Mara dijo...

y tanto que sería para matarlos. Y x el resto de cosas q han hecho, también!!

Anónimo dijo...

A mi me gustaria saber quien ha dado el visto bueno para que un avión de MÁS DE 15 AÑOS, con un sistema de almacenación de combustible del PREHISTÓRICO (necesitaba un 25 % más de combustible que un avión normal, MODERNO (de ahí el fuego tan aparatoso, con un 25% más de queroseno ya me dirás)
A ESOS LOS METIA YO EN UN AVIÓN DE SU MISMA COMPAÑIA DE BAJO COSTE. Me parece vergonzoso que se escatime en dinero para la seguridad de las personas, no entiendo cómo este tipo de aviones están en circulación, es horroroso. No se cómo podrán dormir por las noches los que han permitido esto, que tragedia.
Casandra neni, yo también creo que Dios no tiene nada que ver con esto, son los mismos humanos los que nos matamos los unos a los otros.
Besazos guapa, mi más sentido pésame para todas estas pobres familias que se están enfrentando a tanto dolor. No hay psicólogos que puedan ayudar a esto.
un abrazo

Brie dijo...

A mi lo que me consume es escuchar a los periodistas. La Susana Griso preguntándole a un experto en no sé qué que "¿Qué secuelas van a tener los supervivientes?" o un reportero preguntándole a uno que tenía que coger hoy un avión "¿Qué tal, nerviosismo, psicosis?" PERO BUENO!!! Y se deben pensar que están dando una cobertura informativa de la hostia...

Anónimo dijo...

Buenas...subrayo todo lo dicho por Cassandra.En rojo, y en negrita.
Pero..BRIE,...ante noticias como éstas, catástrofes, los espectadores demandan información inmediata, datos, cuanto más rápido mejor. Sin embargo, las autoridades no las facilitan, se dan con cuenta gotas, de ahí la confusión de datos. De ahí que se tienda a 'rellenar' el tiempo de espera de datos con preguntas abusrdas, evidentes, que sobran, que son amarillistas, que incluso el periodista se avergüenza de oirse...pero es por el ritmo de los hechos.
Es como si te veo que pillas con una puerta y tiendo a preguntarte, ¿te duele?, pues claro, cóño! eres de carne y hueso. Y los periodistas tambiém. Y los heridos, y los familiares, ...todos.
(.....suspiro).

Manolo Gamboa dijo...

Es un suceso muy fuerte, algo que no se puede pensar al montarse uno en avion y emprender ilusionado un viaje. Es muy triste, y en estos momentos, los Juegos Olímpicos, los deportes, las actividades públicas, cines, etc... están demás...

Pero ésto sucede en otros países a diario y no nos hacemos eco de su importancia, porque somos egoistas en el fondo.

En fín... que los familiares reciban toda la fuerza para estos dramáticos momentos y que las autoridades competentes busquen responsabilidades y tomen medidas para que no vuelva a suceder un accidente aéreo por las mismas circunstancias.

Manu dijo...

Shhh, tranquila corazón, ya ocurrió, no podemos hacer nada al respecto, la sociedad que tenemos tampoco nos permite saber la Verdad (o no otra que la que ellos quieren que sepamos), solo nos queda consternarnos, consolar a los familiares y enterrar a los muertos.

Hasta la proxima vez.

¿Cuando cambiaremos este puto sistema?

Un beso y tranquilizate cariño que ya pasó, podria haber sido peor y haber caido en una zona residencial.

Anónimo dijo...

Yo estaba viendo las noticias que solo hablan de ese tema, es una pena la verdad pero para las familias, amigos y conocidos supongo que es mucho peor.

Lastima que todo haya sido tan malo con respecto a las noticias, la informacion, las cifras que aumentaban y todos perdidos sin saber si se conocia a alguien que iba en el avion o no.

Supongo que dentro de unos meses saldra a la luz todo lo que paso con mas detalle por que quedan muchas horas de investigacion.

Lo malo es que dicen que esos tipos de aviones, por terminos estadisticos, no van a sacarlos de entre los vuelos con lo cual cuidadito si hay averias o tardanzas por que menudo peligro!!


En fin...un besote y a ver si la cosa va a mejor!

chapete dijo...

Que me vas a contar a mi,que trabajo alli!!!


Animo!!!!

Anónimo dijo...

T'equivoques: "Mira, la única buena noticia (si es que hay alguna) es que ETA y AlQaeda no hayan tenido nada que ver en esto, menos mal, porque ya sería para matarlos.". No, no és cap bona notícia.

Preferisc la tragèdia provinent de la maldat d'una petita minoria ans que de la negligència, cosa possible en una inmensa majoria. La primera es pot arribar a resoldre. La segona no. De la primera puc saber que no en tinc res a vore, de la segona no.

Fernanda dijo...

Me enteré de lo que pasó en TVE, y me da mucha bronca que siempre suceda lo mismo, porque la mayoría de los accidentes aéreos son por negligencia de las compañías aéreas, porque por ahorrarse el dinero en arreglar los aviones dejan que sigan volando así con desperfectos... pero claro, los que lo pagan son los inocentes que se suben a ella!!!! Yo no creo en Dios, pero tampoco sé si deberías culparlo, en todo caso los culpables principales son los de la compañía aérea.

No sé que más decirte, te entiendo perfectamente.. pero arriba ese ánimo Cassa!!!

Besos!
Felipa!

Weysa dijo...

No hay derecho, que quieras volver a casa o pasar unos dias de vacaciones y de repente por un fallo tu vida se esfume en un segundo... es terrible¡¡

thesil dijo...

Yo estoy todavía en estado de shock. No me lo creo, parece una película más de esas que echan por la tele de catástrofes. Pero hoy en el telediario cuando he visto que una madre enseñaba un sms que le había enviado su hija desde el avión no he podido contenerme y he empezado a llorar.

Lo siento mucho por los que se han ido, por los que han sobrevivido pero tendrán secuelas para el resto de sus vidas y por los familiares de las víctimas que ya no se recuperarán de esta.

Dicen que perder un hijo es lo peor que te puede pasar en esta vida, y yo lo creo.

Pero bueno, la vida sigue, ya no se puede hacer nada

Anónimo dijo...

Menuda rabieta de niña mimada. No eches la culpa al que no la tiene. La culpa no es de nadie.

Art dijo...

Es horrible. Soy canaria, y lo he vivido con intensidad... no soy de LP, pero tengo buenísimos amigos allá, y el sólo pensar que a ellos también podría haberles pasado... me deja KO total..
Un saludito Casandra (K)

Vantysch dijo...

Lo que podamos pensar que queda en la vida de los familiares y allegados de estas personas se queda corto.
Imaginemos cómo serán de ahora en adelante las despedidas de sus seres queridos cuando partan de viaje. El sentido que tendrán frases como "mañana nos vemos" o "tenemos toda la vida por delante".
Desgraciadamente para ellos la vida ya jamás será igual ni se podrá ver con la misma ingeniudad que la vemos la mayoría. La vida es algo frágil que dura un instante en ser creada y otro breve instante en finalizar.
Sólo nos queda acompañar en la distancia en el dolor de estas personas y dar gracias por tener la suerte de no ser uno de ellos y buscar cada momento de felicidad en esta vida, porque los de dolor vienen sólos...

Anónimo dijo...

En primer lugar mi mayor sentido pésame a los familiares de las víctimas por la terrible pérdida que han sufrido.

En segundo lugar creo que la gente no debería juzgar tan severamente a los pilotos y a la compañía, en tanto se esclarezcan las causas del accidente; tarea de expertos en catástrofes aéreas y no cualquier periodista que salga en cámara en cualquier programa de TV de media tarde.

Tercero, y aunque mi comentario no guste, ayer era su día. Todos tenemos señalado un día para morir. Esto es así, es inevitable, y mientras a algunos les tocó ayer, otros muchos pasajeros de ese mismo vuelo o bien no llegaron a tomarlo o, si lo hicieron, han salvado sus vidas.

Quizás por eso, porque nuestro tiempo es limitado, debamos ser lo más felices posible y disfrutar de la belleza que este mundo y esta existencia nos otorgan.

Un besote.

Casandra dijo...

PARA TOD@S: Muchísimas gracias por vuestros comentarios, por los ánimos y por darme vuestra opinión, chicos.
La verdad es que se me pasa la ira a medida que pasan las horas pero no puedo dejar de pensar eso, X, lo siento pero hoy por hoy no puedo tener fe. Cuando pasan estas cosas me entra esa sensación: que Dios debería evitar esas tragedias si existiera. :-S
La verdad es que por la mañana como no he visto la tele se me ha pasado el sofoco pero esta tarde nada más encenderla ya me he vuelto a pillar la llorera como Thesil. En fin. Supongo que en unos días se nos pasará la conmoción. Yo es que cuando he subido en avión lo he pasado siempre muy mal, pero ahora creo que será peor.
Hoy intentaré escribir un post más alegre. ¡Un besazo a tod@s!

ANGIE: Jo, yo espero que haya sido algo que no se pudiera prever ni evitar, porque si ha sido por dejadez es para matarlos, Angie, qué fuerte. Ojalá, ojalá no haya sido por culpa de nadie, de verdad lo deseo. Un besete, guapetona

INTEL.LECTUAL PUNK: És una observació molt interessant. Això també ho he pensat jo per un segon, però es que seria molt fort que existira algún ser humà capaç d´eixa maldat, no sé. Me donaria més por a lo millor. O no, igual la fatalitat es pitjor. Pufff, quin menjar de cap! Un besset!

TERE: Me jode mucho que los periodistas metan la pata a menudo, pero reconozco que tienes razón y trabajan con mucha rapidez. Y son humanos. Pero también estoy de acuerdo con Brie en que hay que intentar evitar los errores, que quedan muy patéticos. ¡Un besito!

CHAPETE: Es verdad, tú trabajas allí, qué fuerte, Chape. Espero que no estuvieras en ese momento, pobret, qué situación tan dura. Un besito y mucho ánimo, solete

ANÓNIMO: Este es mi blog y tengo en él las pataletas que me da la gana, y si no te gusta no entres que nadie te lo ha pedido, cobarde. Y sí, soy una niña mimada, pero tú lo que eres es un gilipollas que no ha superado nunca el saber que sus padres de pequeño no le hacían ni puto el caso. Vete al psicólogo que te hace mucha falta, traumatizado.

Casandra dijo...

ART: Jo, pues sí que te toca de cerca. Lo siento muchísimo, cariñet. Toda España hoy tiene su corazón con vosotros. Un besete

VANTYSCH: Me imagino que tú te pones en la piel de los que ayudan a esas personas. Es un papel muy duro también, Van, tenéis que ser muy fuertes para poder ayudarles. Yo creo que no podría, me echaría a llorar todo el tiempo y no pararía. Admiro mucho a esos psicólogos, de verdad. ¡Muak!

HACKETT4LIFE: Estoy de acuerdo contigo: no debemos acusar a nadie porque aún no se sabe lo que ha pasado. En el caso de que haya habido un error humano, tampoco creo que nadie quisiera que pasara eso, en todo caso quizá haya sido sin querer o sin detectar algún fallo. A veces pasa. Ya veremos cuando digan lo que ha pasado.
También estoy de acuerdo en que era su hora (está claro). Y todos los días mueren muchas personas en los hospitales sin que nos enteremos. Pero joder, es que cuando le pasa a tanta gente de golpe te quedas... no sé, flipando. Pobrecitos. A mí me ha impactado mucho lo del piloto y el copiloto: dicen que tenían los brazos rotos de hacer fuerza para intentar levantar el avión. Esos que por su formación sabían las repercusiones de una caída desde esa altura son los que se dieron cuenta de todo lo que iba a pasar. Sus últimos instantes sabiendo que se iban todos a la mierda debieron ser terribles, sin duda. En fin, qué horror.
¡Un besito!

Raiment Urbane dijo...

Ayer me entere de lo que paso por television española, me dio una tristeza inmensa y estoy de acuerdo contigo es una injuticia y hasta hace cuestionar la fe.